ز هر تار حکمت که او تافته ست

ز نقشی که در خاطر آورده است

شنیدم که بود اندر آن روزگار

ازین چار مادر وز این نه پدر

رخش بود بدر سپهر جمال

حکیمان سپردند راه علاج

شه نامور خواند بقراط را

سر و زر همه زیر پایش فشاند

چو خنیاگر چست پیشش نشست

بر اوتار نبضش شد انگشت مال

ز قاروره اش جست ازان پس دلیل

بدانست کان رنج و درد از دل است

دگر باره دستش سوی نبض برد

به نوعی دگر جنبش آغاز کرد

یقین شد که عشقش ره دل زده ست

به خلوت درون دایه اش را بخواند

در آن نکته از وی بیانی نیافت

به شه گفت تا پرده داران راز

گشایند پرده ز هر پردگی

کنیزان پوشیده رخ چون پری

به کف نبض شهزاده بقراط راد

بسا سرو گلرخ که بر وی گذشت

ز ناگه یکی ماه مشکین نقاب

نگاری ز سر تا قدم جان پاک

چو شهزاده را چشم بر وی فتاد

به پهلوی او دل طپیدن گرفت

ز نبضش قرار از دل آرام رفت

بدانست بقراط کان مهوش است

از آنجا قدم جانب شاه زد

ز خورشیدرویی در آفاق طلق

بدان شوخ دارد گرفتاریی

بپرسید شه کان دلارام کیست

بگفتا به جایی دل از دست داد

به صیدی کمند امید افکن است

درین کهنه ویرانه گنج من اوست

بدو گفت شه کای گرامی حکیم

فرود آی ازین نیکرو بارگی

ازین بارگی گر بتابی عنان

به شه گفت بقراط کای شهریار

مر او چو جان است و جان را خلل

میانشان ازینسان جواب و سؤال

چو شه را برون نامد آن مه ز میغ

که کام پسر زان سمنبر بده

بگفتا که عمری به هر داوری

نباشد درین معدلت بوی خیر

اگر قبله میل آن سرو بن

شهش آفرین گفت کای رهنمون

وجودت ز هر آفت آزاد باد

گذشتم من از صحبت آن کنیز

دل از صورت مهر او ساده کرد

چو شهزاده از لعل او کام یافت

شب وی ازان مه شب قدر گشت

بیا ای تو را دل به حکمت گرو

بنه گوش دل را به فهم سلیم

چه خوش گفت کای مانده در تاب و پیچ

کشش های حاجت ز خود دور کن

چو بی حاجت است آن که مقصود توست

کسی را که بی حاجتی بیشتر

به قوت کم از خوان گیتی بساز

کم ناگوار اندک پر گزند

چرا بیمت از فقر و بی سیمی است

تهیدست با ایمنی خفته جفت

مزن پشت پا بخت فیروز را

به بقراط شد علم طب آشکار

یکی را به تحصیل دانش گذار

به دانش شو اندر دوم کارگر

بدین نکته دانا و بخرد شدم

نگویم ندانم که این اعتراف

بود پیش دانای مشکل گشای

بخور هر چه پیشت نهد میزبان

وگر هیچ ندهد تقاضا مکن

نعیمیست دنیا که پاینده نیست

چو دستت دهد خیر می کن در او

و گر نی ز ناداری خود منال

نبیند یکی حال یزدان شناس

ز ادبار شر رو نه اندر گریز

مرو روی در شغل شر چون خسان

همی دار ازان طرف دامان نگاه

برآور به کار نکو در جهان

به صد نام اگر مرد نام آور است

به هر لقمه زین خوان که دست آوری

تو را او خورد چون بود ناگوار

نترسد ز مرگ آن که تسلیم اوست

مبر چیزها را برون زاعتدال

گر آبت زلال است و نقلت شکر

فراش ار حریر است و همخوابه حور

میان دو کس معنی زیرکی

همه زیرکان زان به هم دوستند

ولی هست در دیده اعتبار

دو جاهل به هم متحد نیستند

ز عاقل بسی تا به جاهل ره است

کی آید به هم راست پیوندشان