فلاطون که فر الهیش بود

گشاد از دل و جان یزدان شناس

وز آن پس به هر زیرک تیزهوش

که ای اولین تخم این کشتزار

رصد دان این هفت گنبد تویی

به پای فراست برآ گرد خویش

درین بقعه بنگر که یار تو کیست

خوری روزی از خوان فضل خدای

به کوی وفا سست اساسی مکن

به نعمت رسیدی مکن چون خسان

ز بس می رسد فیض انعام ازو

نه شاه است تنها ازو بهره مند

ز خوان نوالش زمان در زمان

چه بودی گدا را بتر زانکه شاه

ز نیلی کمان چرخ زرین سپر

بسا شه که در ضعف و سستی بود

بسا لاله داغ بر دل به باغ

مکن این همه فکر دور و دراز

به افتد به هر حال دوری تو را

به شهباز فکرت ازین آشیان

مکن همچو جغدش به صد رنج و درد

ز ایزد که جان و تنت داده است

ز تو این همه جهد و کوشش که چه

متاعیست دنیا پی این متاع

مکن بهر پیکارشان نیفه تنگ

ز سیمش چه داری سفیدی امید

چو باشد زرش قفل فرج ستور

بود روشن این نکته بر اهل دید

بت اند این دو خوش آن که زین بت برست

جهانی شده زین بتان خاکسار

کن از سجده بت رخ خویش پاک

به دل ناشده میل دنیات سخت

نشاید به جان مهر آن داشتن

به عبرت ز پیشینیان یاد کن

بخوان دفتر کهنگان و نوان

به میدان شاهی فرس تاختند

ز صد گام نارفته یک گام را

فرود آمدند از فرس عاقبت

تهی تارک از تاج فرماندهی

نهادند بر تخت از تخت پای

مکن همنشینی به هر بد سرشت

شوی از بدی پر ز نیکی تهی

چه خوش گفت دهقان صافی ز رنگ

چو دشمن به دست تو گردد اسیر

اگر چند خصم تو بود از نخست

مران اسب بداد بر خیل خویش

نه آنست شه کش بود در سپاه

شه آن دان که رسم کرم زنده کرد

دلت را به دانشوری دار هوش

بود حال شریر دانا به خیر

چو اعمی که باشد چراغش به کف

بود روشن از وی ره دیگران

به هر کس ره آشنایی مپوی

جفایی که بر تو ز عالم رسد

هر آن جور کز دور این آسیاست

بود داوری ها دو همخانه را

چو ز آیینه کردی کدورت زدای

سخن را ز بیهود صافی گذار

به کم عقلی آن سفله اقرار کرد

مگو تا نپرسد ز تو نکته جوی

سخن بی تأمل کم افتد صواب

سخن شاهد جلوه گاه دل است

چو آراید آن را سخن گستری

میارا رخش را به نیل دروغ

مگو راستی هم که صاحب خرد

چرا راستی گوید آن راست مرد