نویسنده قصه هر گروه

که چون سلطنت یافت بر وی قرار

خردنامه های حکیمان نوشت

نوشتش به حل یافته زر ناب

به زر نظم سلک گهر خوشتر است

شدی از سوادش مکحل بصر

به آن راست کردی همه کار خویش

به شاگردی او دلش شاد بود

که مغز از قبول دل و جان گرفت

وز آن پس نوای دعا ساز کرد

به روی تو چشم رضا باز باد

نباشد به از گوش فرمان شنو

نه اندر فضولی کن یا مکن

که این جمله گوش آن زبان آور است

ازیشان توقع همان می کند

کند نیکویی تا نکویی کنند

به جودی که پرورد فرمودشان

به جرم کسان از همه عفو جست

که تابد عنانشان ز کم کاستی

نمی خواهد از وی به جز آنچه داد

خدا آنچه دادت به ایشان بده

که اینها رسیدت ز فضل خدای

جزای تو بر فعل باشد صدا

صدا جز به وفق ندا برنخاست

به خاک آنچه کاری جز آن ندروی

چنان کار کز وایه طبع پاک

به فردات خشنودی کردگار

نیاید تو را هیچ دشوار پیش

همه کارها بر تو آسان شود

نشانه شوی تیر ادبار را

دل از نقد اقبال پرداخته

ز تو قصد اصلاح نبود مباح

ز دود سیه روشنایی که یافت

ز لب تشنگان کی برد تف و تاب

دل از هر بدی بر کران بایدت

ز تو عیب شویی نیاید درست

مجو پاکی جامه از شست و شوی

نکو کن چو گفتار کردار خویش

نصیحت کی افتد ز وی سودند

که منع کس از کار خود می کند

که خود خورد حلوا و گفتش مخور

بود قوت فعل از قول بیش

بسی خوی نیک و بسی خوی زشت

نجات تو بخشد ازان خوی نیک

نباشد به جز خوی نیکش علاج

بشو ظلمت جهل را زآب علم

به شکر از درون داغ کفران ببر

در افکندن آن مشو حیله کوش

مکن حیله گر نفس مکار را

به پشت تو گردد فزون بار تو