ویران

بگو از این منِ دل‌خسته‌ی شاعر چه می‌دانی؟

گرفتارم به دردی که ندارد هیچ درمانی!

هزار اندوه در دل دارم اما باز می‌خندم

اگر در گریه خندیدی بدان بدجور ویرانی!

نگو از گل! نگو از باغ! من تفسیر پاییزم

که روحم مانده در هر کوچه‌ی دلگیر و بارانی

تمام عمر را حسرت کشیدم، سوختم چون شمع

شدم بغضی که می‌بینی! شدم شعری که می‌خوانی!

سیامک عشقعلی

عشق

گرچه این دنیایِ فانی بی‌وفاست

گرچه رسمش غیرِ تنهایی نخواست

رود باید بود و از متنش گذشت

این گذر، میراث سبز لحظه‌هاست

مهربانی کن! بخند و شاد باش!

بی‌خیالی، چاره‌ی هرروز ماست!

زندگی، دریاست! ما، در کشتی‌اش

عشق، تنها عشق! آری ناخداست!

بوسه

اسم مرا پرسید... بوسیدمش!

( آری دلم لرزید! بوسیدمش! )

وقتی تمنا در دلم شعله زد...

وقتی کسی نشنید بوسیدمش!

بوسیدمش وقتی که شب می‌رسید

با صبح و با خورشید بوسیدمش!

زیبای من آیینه را فتح کرد

چون ماه می‌تابید بوسیدمش!

انی

او حرف می‌زد... من ولی محو صدایش...

می‌ریخت دور از چشم او قلبم برایش...

زیبایی‌اش در واژه‌هایم جا نمی‌شد!

انگار می‌رقصید باغی با هوایش...

بالا‌بلای من به قدری ناز دارد

یک شهر می‌میرد برای اعتنایش!

هرچند از او مهربان‌تر نیست اما

مغرور و شر هم می‌شود گاهی به جایش!

تقدیر دنیا

آخرش هر بخت از خواب خودش پا می‌شود

قفل‌های بسته‌ی هر قصه‌ای وا می‌شود

می‌رسد یک فصل سرسبز از شکفتن... آخرش،

عشق پایان قشنگ رسم دنیا می‌شود!

اکنون عاشقانه

چه اکنونی از این زیباتر ای زیبا که هستی

نیازی با تو به خورشید و به فردا ندارم

برای زنده‌بودن، زندگی‌کردن، نمردن

دلیلی بهتر از عشقت در این دنیا ندارم!

تنها

اگر دیوانه در دیروز بودیم

شدیم امروز عاقل‌های تنها

صدف‌ها می‌روند از موج با موج

در آخر سمت ساحل‌های تنها

نوشتی: چیست فرق ما؟ نوشتم:

چه می‌دانی تو از دل‌های تنها؟

ماجرا

امروز می‌خواهم هوایت را ببوسم

پروانه باشم چشم‌هایت را ببوسم

اسمم چه زیبا می‌شود با لحن نازت

انگار می‌خواهم صدایت را ببوسم

رد می‌شوی از خواب‌هایم گاه و بی‌گاه

یکبار باید جای پایت را ببوسم

با یک نگاهت هم دلم شاد است از دور

من شوق دارم اعتنایت را ببوسم

خطا

خواستم یوسف بمانم تا ابد

خواستن آن‌قدرها ممکن نبود!

دست آدم سیب چید از وسوسه

جد ما یک لحظه را مومن نبود...

روز واقعه

خون شد این رود بیا برگردیم!

خواهشاً زود بیا برگردیم!

می‌زند شعله به جانم بغضت

تار تا پود! بیا برگردیم!

آسمان مانده چه تنها بینِ

آتش و دود... بیا برگردیم!

می‌نوازم به خجالت با سوز

بس کن ای عود! بیا برگردیم!

امید

هرجا که گاهی خسته بودی...

در کنج زندان یا تهِ چاه،

یادت بماند فتح با ماست!

لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّه...❇️

❇️ قرآن، سوره‌ی زمر، آیه‌ی ۵۳

معجزه

«مرد» کویر حسرت و جنون بود

که گل سرخ شکفت و «زن» عشق شد!

خندیدی و دلم برات رفت... بعد؛

علاقه‌ی ساده‌ی من عشق شد!

عشق تو پایان یه قرن درده!

حس می‌کنم کسی دعام کرده!

این پسرِ اردیبهشتی هر روز

جهانشو دور چشات می‌گرده!

isiamakeshghali

شعرها (45)

محتواها (0)