راه در جنگل اوهام گم است

سینه بگشای چو دشت

اگرت پرتو خورشید حقیقت باید

وقتی از جنگل گم

پا نهادی بیرون

و رها گشتی

از آن گره کور گمار

ناگهان آبشاری از نور

بر سرت می ریزد

و آسمان

با همه پهناوری بی مرزش

در تو می آمیزد

ای فراز آمده از جنگل کور

هستی روشن دشت

آشکارا بادت

بر لب چشمه خورشید زلال

جرعه نور گوارا بادت