خانه ی خالی ِ تنهایی

مثل ِ آیینه ی بی تصویر

در شب ِ تنگ ِ شکیبایی

عکسی آویخته بر دیوار

مثل ِ یادی سبز

مانده در ذهن ِ شب ِ پاییز

دختری

گردن افراشته ، با بارش ِ گیسوی بلند

پسری

در نگاهش غم خاموش ِ پدر

و زنی رعنا ، اما دور ...

در شب ِ تنگ ِ شکیبایی ، مردی تنها

مثل ِ آیینه ی بی تصویر

خالی ِ خانه ی تنهایی

سایه ای خاموش

در شب ِ آینه می گرید

آه ، هرگز صد عکس

پر نخواهد کرد

جای یک زمزمه ی ساکت ِ پارا بر فرش

این که همراه ِ تو می گرید آیینه ست

تو همین چهره ی تنهایی