او راز گیسوان ِ بلندش شناختند

ای خاک این همان تن ِ پاک است ؟

انسان همین خلاصه ی خاک است ؟

وقتی که شانه می زد

انبوه ِ گیسوان ِ بلندش را

تا دوردست ِ آینه می راند

اندیشه ی خیال پسندش را

او با سلام صبح

خندان ، گلی ز آینه می چید

دستی به گیسوانش می برد

شب را کنار می زد

خورشید را در آینه می دید

اندیشه ی برآمدن ِ روز

بارانی از ستاره فرو می ریخت

در آسمان ِ چشم ِ جوانش

آنگاه آن تبسم ِ شیرین

در می گشود بر رخ ِ آیینه

از باغ ِ آفتابی ِ جانش

دزدان ِ کور ِ آینه ، افسوس

آن چشم ِ مهربان را

از آستان ِ صبح ربودند !

آه ای بهار ِ سوخته

خاکستر ِ جوانی

تصویر ِ پر کشیده ی آیینه ی تهی

با یاد ِ گیسوان بلندت

آیینه در غبار ِ سحر آه می کشد

مرغان باغ بیهده خواندند

هنگام ِ گل نبود