امشب همه غم های عالم را خبر کن !

بنشین و با من گریه سر کن

گریه سر کن !

ای جنگل ، ای انبوه ِ اندوهان ِ دیرین

ای چون دل ِ من ، ای خموش ِ گریه آگین

سر در گریبان ، در پس ِ زانو نشسته

ابرو گره افکنده چشم از درد بسته

در پرده های اشک ِ پنهان ، کرده بالین !

ای جنگل ای داد

از آشیانت بوی خون می آورد باد

بر بال ِ سرخ ِ کشکرک پیغام شومی ست

آنجا چه آمد بر سر ِ آنسرو ِ آزاد ؟

ای جنگل ای شب !

ای بی ستاره !

خورشید ِ تاریک !

اشک ِ سیاه ِ کهکشان های گسسته !

آیینه ی دیرینه ی زنگار بسته !

دیدی چراغی را که در چشمت شکستند ؟

ای جنگل ای غم !

چنگ ِ هزار آوای باران های ماتم !

در سایه افکند ِ کدامین ناربُن ریخت

خون از گلوی مرغ عاشق ؟

مرغی که می خواند

مرغی که با آوازش از کنج ِ قفس پرواز می کرد

مرغی که می خواست

پرواز باشد ...

از جنگل ای حیف !

همسایه ی شب های تلخ ِ نامرادی !

در آستان ِ سبز ِ فروردین دریغا

آن غنچه های سرخ را بر باد دادی !

ای جنگل ای پیسوته پاییز !

ای آتش ِ خیس !

ای سرخ و زرد ، ای شعله ی سرد !

ای در گلوی ابر و مه فریاد ِ خورشید !

تا کی ستم با مرد خواهد کرد نامرد ؟

ای جنگل ای در خود نشسته !

پیچیده با خاموشی ِ سبز

خوابیده با رؤیای رنگین ِ بهار ِ نغمه پرداز

زین پیله کی آن نازنین پروانه خواهد کرد پرواز ؟

ای جنگل ای همراز ِ کوچک خان ِ سردار !

هم عهد ِ سر های بریده !

پر کرده دامن

از میوه های کال چیده !

کی می نشیند دُرد ِ شیرین ِ رسیدن

در شیر ِ پستان های سبزت ؟

ای جنگل ای خشم !

ای شعله ور چون آذرخش ِ پیرهن چاک !

با من بگو از سرگذشت ِ آن سپیدار

آن سهمگین پیکر ، که با فریاد ِ تندر

چون پاره ای از آسمان افتاد بر خاک !

ای جنگل ای پیر !

بالنده ی افتاده ، آزاد ِ زمینگیر !

خون می چکد ینجا هنوز از زخم ِ دیرین ِ تبر ها

ای جنگل ! اینجا سینه ی من چون تو زخمی ست

اینجا دمادم دارکوبی بر درخت ِ پیر می کوبد

دمادم