خنده ی تلخی نهاده بر لب ِ پر نوش

دوخته بر روی من نگاه ِ غم انگیز

... ماه درخشنده بود و دریا آرام

شب ز طرب می شکفت چون گل ِ رؤیا

چون رخ ِ ساقی که واژگون شده در جام

دوخته بر چشم ِ من دو چشم ِ غم آلود

چهره ی او زیر ِ سایه روشن ِ مهتاب

سر به سر ِ دوش ِ من نهاده و دلشاد

بر لب ِ من می گذشت نرم و هوس خیز

هوش ِ مرا می ربود و مستی می داد

بر رخ ِ من خنده می زد آن گل ِ شاداب

راحت ِ جان بود ، عشق بود ، وفا بود

دیدم و می آمد از مقابل ِ من دوش

آه کزان خنده آشکار شنفتم :

ناله فروماند در پس ِ لب ِ خاموش

دوخته بر روی من نگاه ِ غم انگیز

راحت ِ جان نیست ، عشق نیست ، وفا نیست

می نگرم در خیال و می شنوم باز

" بنگر رفتم دگر ز دست ِ تو رفتم ! ... "