سنگی ست زیر ِ آب

در گود ِ شب گرفته ی دریای ِ نیلگون

تنها نشسته در تک ِ آن گور ِ سهمناک

خاموش مانده در دل ِ آن سردی و سکون

او با سکوت ِ خویش

از یاد رفته ای ست در آن دخمه ی سیاه

هرگز بر او نتافته خورشید ِ نیم روز

هرگز بر او نتافته مهتاب ِ شامگاه

بسیار شب که ناله برآورد و کس نبود

کان ناله بشنود

بسیار شب که اشک بر افشاند و یاوه گشت

در گود ِ آن کبود

سنگی ست زیر ِ آب ولی آن شکسته سنگ

زنده ست ، می تپد به امیدی در آن نهفت

دل بود اگر به سینه ی دلدار می نشست

گل بود اگر به سایه ی خورشید می شکفت