به پا برخاستم :

پر درد و خشم آلود

ز پا بگسیخته زنجیر

دست آزاد

نگاهم شعله خیز ِ کوره ی آتشفشان ِ خشم

و من لبریز ِ خشم ِ وحشی ِ فریاد

به پا برخاستم :

دستی نهاده بر دل خون بار

و دستی با درفش ِ خلق ِ رزم آهنگ

زبانم تشنه سوز ِ واژه ی دلخواه

سرودم شعله ور در چشم ِ آتش رنگ

سرود ِ آتش و خون :

شعله تاب ِ کوره ی بیداد

سرودی دادخواه ِ کینه های گم شده از یاد

سرود ِ تشنه ی لبریز

سرود ِ خشم رستاخیز

سرودی رنج زاد و زندگی پرورد

سرودی کِش شکنج ِ مرگ نتواند شکست آورد

و اینک من

که بر لب های رنگ افسرده ی خاموش

شکفت ِ غنچه های خنده تان را دوست می دارم

چو شیرین خنده های باغ

به دامان ِ بهار ِ شوخ گرم آغوش

زمستان ِ سکوت ِ خویشتن را می گدازم در دل ِ پر داغ

و در ماتم سرای سینه ها تان

شعله می آرایم از این بانگ ِ آتشگیر

فروگیرید اشک از گونه های زرد

و بردارید دست از ناله های سرد

و بسپارید با من گوش :

سرود ِ سینه ی تنگ شما می جوشد از این بانگ ِ آتشناک

و از بهر ِ شما بر می گشاید این سرود آغوش

و من در این سرود ِ پاک

گلوی ناله های خویش را افشرده ام خاموش

و اشک ِ دردهای خویش را افشانده ام بر خاک

چه شادی ها

که در خود می تپد پر شور

به شوق ِ این دلاور سینه های ریش

چه بس خورشید

که در دل می پزد رژیای بام ِ زرنگار ِ صبح

درین جغد آشیان ِ شوم ِ مرگ اندیش

چه بس اختر

که می ریزد نگاه ِ انتظارش را

برین راه ِ غبار آلود

به بوی خنده ی خورشید ِ روشنگر

و من از دور

هم اکنون شوق ِ لبخند ِ ظفرمند ِ شما را می توانم دید

که پرپر می زند در آرزوی بوسه ی لبهایتان بی تاب

و پنهان ، چهره می آراید از خلوت سرای پرده ی امید

وی مخوانم ازین لبخند ِ بی آرام

که می آرد به من پیغام

- سرودی هم برای فتح باید ساخت !