262
گور شب
شب آمد و چیره شد سیاهی
آرام گرفت مرغ و ماهی
تنها منم اشک بار و بیدار
ای شب تو زجان ِ من چه خواهی !
بشکیب و منال ای شباهنگ
انده مفزا بر این دل ِ تنگ
بگذار به درد ِ خود بگریم
در خون ِ دلم فرو مزن چنگ
ای ماه متاب بر من امشب
آتش به دلم میفکن امشب
چشمک مزن ای ستاره ، خاموش
خونم مفشان به دامن امشب
ای باد به کوی من چه پویی
آزار ِ دل ِ مرا چه جویی
زان دختر ِ شوخ چشم ِ طناز
با من سخنی دگر نگویی !
نزدیک میا ، خیال ِ او ، دور !
دور از من ِ دردمند ِ مهجور !
بگریز ازین شکسته ی درد
بگذار مرا درین شب ِ گور !
آه ای شب ِ تب گرغته پیش آی
و آغوش ِ سیاه ِ خویش بگشای
بفشار مرا به سینه ، بفشار
بربای مرا ز خویش ، بربای