روی لبش شکفت گل ِ آرزوی من

در دیده ی امیدم باران ِ روشنی

بخشید تازگی به گل ِ گلشن ِ شباب

پنداشتم که مژده ی آن صبح ِ روشن است

پنداشتم که شاهد ِ گمنام آرزوست !

در چشم ِ آزمایش ِ من آشیانه ساخت

باز از برای بوسه دل ِ خواهشم تپید

رفتم به آسمان ِ فروزنده ی خیال

این نغمه ، آه ! نغمه ی ساز ِ فریب بود

در شعله ی فریب ِ دم دلنشین خویش

آری تو هم بگو که درین حسرتم هنوز

نیرنگ این شکوفه ی نشکفته ی تو را

در دامن ِ سراب ِ فریبنده ی امید

می خواهم از تو بشنوم ، ای دلربا ، بگو !