عشق آغاز آدمی زادی ست

دم همت بر او گماشتن است

زایش کهکشان زاینده ست

در شب پیله رقص پروانه ست

در بن جان زندگی پنهان

زندگی را به عشق بخشیدن

دل و جانش به عشق می ارزد

روشنایی پرست شعله پذیر

شب نشینی هم آشیانه ی روز

عشق آتش نشین آتش خیز

مشت خاکی ست پر کدورت و غش

صنمی سنگ چشم و سنگ دل است

تو شبی، بی چراغ تاریکی

کنده ات باز شعله ای نکشید؟

میوه ای، پخته باش، کال مرو

می زند شهد پختگی بیرون

میوه اش آتش است آخر کار

مایه ی سوختن در آن باشد

سبک از حبس خویش دور شدن

بر فراز و فرود تاخته بود

دم سرد که کرد او را سنگ؟

نور در جسم خویش زندانی ست

فکر پرواز در دل سنگ است

آن روان روانه باز آرد

بجهد آتش از میان دو سنگ

خنده ای جسته از لبان دو یار

می تراود چو ماهتاب از آب

خنده ای از نشاط سرمستی

رقص مستانه اش ازین دست است

تا درین آبگینه گردیده ست

جان نور برهنه نتوان دید

چند سار است بر درخت بلند؟

آٍمان پر شود چو پر گیرند

خویشتن را جدا ز من کردی

جفت جویی ز جفت خود طاق است

از چه دریا شدی درنگ آور؟

ورنه هر ذره آفتابی بود

بدر آی از سراچه ی ترکیب

آسمان و زمین در آغوشت

شیره ی آفتاب نوشیده ست

شیره ی آفتاب می گیرد

شیشه از نازکی در اندیشه ست

می پرد از گلابدان به شتاب

که نصیبی به خاک بخشیدند

هم به خورشید باز می گردند

باز پس می دهد چو می میرد

وام خورشید می گزارد او

در خیالش سماع سوختن است

چون شب قدر نور باران است

تا سپیده دمان ز گل بدمند

نقش خورشید می برد در کار

دوست در روی دست خندیدست

سر بر آرد ز خاک سرد و سیاه

پیش از آتش به خواب می دیدست

یال خورشید را بر آشفته ست

زان که این دانه پاره ی دل اوست

با دلش آفتاب ادراک است

رقم سرنوشته می خواند

سرنوشت درخت سوختن است

بر سرم راند بس بهار و خزان

سر کشیدم به آسمان بلند

در دلم گرمی ستاره ی دور

که تگرگم به تازیانه گرفت

آسمان تیره گشت چون پر زاغ

رفت و این آشیانه خالی ماند

آه از آن رفتگان بی برگشت

بر سری چند سایه گستردم

در دل هیمه بوی دود آمد

آرزومند آتش خویشم