رفت آن یار و داغ صد افسوس

ما سپس ماندگان قافله ایم

در جوانی کنار هم بودیم

تن به میخانه برد و مست افتاد

پی تیشه زدن به ریشه ی خویش

آنچه دشمت نکرد با خود کرد

او به پایان راه خویش رسید

نام امید داشت، اما گام

مست هشیار بود و رندانه

ره نجست از حصار شب بیرون

خاتمی ساخت شاهکار و در او

قدحی پر ز خون دیده و دل

تلخ چون باده دلپذیر چو غم

با قیامت غم از خزانش نیست

پیش فریاد او جهان کر بود

بر رخ روزگار خشک اندیش

بگذر از نیک و بد که نیک بد است

بر بد و نیک کار و بار جهان

کی سواری ازین کریوه گذاشت

سینه ی سایه بین که داغ امید

اشک خونین من ازین ره دور