جز محنت و غم نیستی، اما خوشی ای عشق

صد بار مرا می پزی و می چشی ای عشق

تا باز تو دستی به سر من می کشی ای عشق

چندان که نگه می کنمت هر ششی ای عشق

هنگامه ی حسن است چرا خامشی ای عشق

پیداست که مرغ چمن آتش ای عشق

از بوته ی ایام چه غم؟ بی غشی ای عشق