چه غریب ماندی ای دل! نه غمی، نه غمگساری

غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد

چه چراغ چشم دارد از شبان و روزان

دل من! چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی

نرسید آن ماهی که به تو پرتوی رساند

همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد

سحرم کشیده خنجر که، چرا شبت نکشته ست

به سرشک همچو باران ز برت چه برخورم من؟

چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی

نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم

سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها