باغبان مژده ی گل می شنوم از چمنت

وقت آن است که با نغمه ی مرغان سحر

خون دل خوردن و دلتنگ نشستن تا چند؟

آبت از چشمه ی دل داده ام، ای باغ امید

بوی پیراهن یوسف ز صبا می شنوم

بر لبت مژده ی آزادی ما می گذرد

دوستان بر سر پیمان درست اند، بیا

خود به زخم تبر خلق در آمد از پای

بشنو از سبزه که در گوش گل تازه چه گفت

بنشین در غزل سایه که چون آیت عشق