سوی تو می دوند، هان ای تو همیشه در میان

گرد سر تو می پرد باز سپید کهکشان

آینه ی ضمیر من جز تو نمی دهد نشان

بوی تو می کشد مرا وقت سحر به بوستان

هسته فروشکسته ای کاین همه باغ شد روان

از دل خود بر آمدی، آمدن تو شد جهان

من چه کنم که از درون دست تو می کشد کمان

کز نفس تو دم به دم می شنویم بوی جان

آمدمت که بنگرم گریه نمی دهد امان