منشین چنین زار و حزین چون روی زردان

ره دور و فرصت دیر، اما شوق دیدار

من بر همان عهدم که با زلف تو بستم

گر رهرو عشقی تو پاس ره نگه دار

صد دوزخ اینجا بفشرد آری عجب نیست

آن کو به دل دردی ندارد آدمی نیست

آری هنر بی عیب حرمان نیست لیکن

با تلخکامی صبر کن ای جان شیرین

گردن رها کن سایه از بند تعلق