با این غروب از غم سبز چمن بگو

اندیشه های سوخته ی ارغوان بین

آن شد که سر به شانه ی شمشاد می گذاشت

شوق جوانه رفت ز یاد درخت پیر

آن آب رفته باز نیاید به جوی خشک

از ساقیان بزم طربخانه ی صبوح

زان مژده گو که صد گل سوری به سینه داشت

سرو شکسته نقش دل ما بر آب زد

آن سرخ و سبز سایه بنفش و کبود شد