جن و پری

فردی از از ارواح و جن و پری

ابتدایش ترس بود و شد فغان

چونکه او را دیدنی اشکی شد روان

اندر میان خواب و جوش و خروش

فریاد و نغمه اش آمد به گوش

گفت : کای فریده خلق خدای

سید پوریا دین پروین (همای مروندی)

منم آن کارو که گفتم خدایا خطا کردم

من آن ابرم که در صحرا ، کعبه را بنا کردم

منم آن موسی که دو نیم کرد دریا

حتی آن یزید بی شرم و حیا

من آن سلیمانم که در راه حکم بندم کمر

یا آن شهریار نبی که دو نیم کرد شهر و قمر

من آن عیسی که بودم فرزند خدا

یا که آن کافر که خود را از او کرد جدا

با قلم در نوشتن شتافتیم

مرز عشق و دل را باهم ، شکافتیم

عشق و دل را هردو ، به اوج رساندیم

در آخر ، نامش را مادر نهادیم...)

کلامی دارم از رتبه خویش

تماما پرسی کیستی یا چیستی

گویم که تو اویی و او نیز نیستی

نگریستی سر و دست و تن و پارا

فروختی خدا و ایمان و تقوا را

سرازیر شد از گونه ات از هیچ

دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ

گفتم از این عشق چه دانی؟

این تبسم لبانم از عشق تو نیز هیچ؟

صدایی از درون دور از جنون

صدایش از تمنا بود ، خوار بود و ذلیل

آن کس که با یاد او کفری بود در دلش

فَإِذَا سَوَّیْتُهُ وَنَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِین

جای داد خود را در دل خالقین

و دور کردند او را از ظاهرین

و گمان کردند خداوند لا یحب المحسنین

لذا او گفت طاهرینند محسنین

گمان کردند خدایی ندارند در درون

میروند در پیش هرروز بر برون