ذوق وجد وسماع وجان بازی

زانکه ایشان ز دل خبر دارند

عاشقان حبیب معبودند

ساقیا باده ده حریفان را

نه شرابی که آن شر انگیزد

آفت عقل و دین و دانایی

باده یی کان به کام جان نوشند

قوت جان عابدان زان می

سینه عاشقانش خمخانه

روح راحت رسان روح افزا

مستیش به بسی ز هشیاری

غفلت آرد ولی ز شهوت و آز

اگر از دور دختر انگور

مست گردد چنان که از مستی

جز به رندان فقر آن ندهند

در خرابات فقر رندانند

خورده از دست دوست جام شراب

مست از می خراب از ساقی

عشق ابری ست آب حیوان بار

زنده گردد ز آب حیوان دل

دل چو یا بد حیات جاویدان

هرچه دل راند بر زبان قلم

این نمط را سخن که میرانم

سخنی بس بلند می باید

وان نه اندازه زبان من است

الیک چون کردم این سخن آغاز

پادشاهی که وصف اوست قدم

بی نهایت جمال او چو جلال

کاورد در نظر جمالش را

لایق روی اوست هم نظرش

کی برد بهره دیدویی ز لقا

یافت نوری که چشم آن نور است

به حقیقت چو بنگری ای دوست

سخنش جز به او نمی زیبد

به گروهی ز بندگان لطیف

جان ایشان چو کرد آیند وار

دوست جانی دگر به جان بخشید

سر این حال عاشقان دانند

بود پیوند حسن و عشق به هم

جاودان است حسن در اظهار

عشق از سلطنت به یک چوگان

گویها شد زنور بینایی

گشت معلوم کآسمان در چرخ

عشق خورشید عالم جان است

جان چو شد آفتاب عشق پرست

در جهانی که نور جاوید است

عشق جان است و کایناتش تن

عشق شاه است و بارگاهش دل

دل به انوار معرفت روشن

تازند عشق در دلت خرگاه

عشق را با دلی بود پیوند

عقل را هست پیشه معماری

هرچه در سالها نهد بنیاد

هر درختی که عشق جنباند

عقل آموزگار جان آمد

چون کند شهریار عشق شکار

حسن از عشق آتشی افروخت

عقل و علم و عبادت و تقوی

عشق دعوی شکرهمی باید

عشق با فقر هم عنان آمد

سر بنه خواجگی بنه از سر

هر که از عشق می زند نفسی

الاف بیهوده زو قبول مکن

به زبان کار بر نمی آید

چیست دانی نشان این معنی

دست بگشادن و زبان بستن

طالب در به وقت غوطه زدن

تو به دریای عشق غوطه زنان

هر که زین بحر طالب گهر است

شود از بند جان و تن آزاد

این چنین جوی گوهر شهوار

التفاتی اگر به جان داری

از محبت هنوز بی خبری

به زبان راز دل من پیدا

مهره دل چو مهر دوست ببرد

زنده عشق عین جان باشد

کهنه جانی فدای جانان کن

در جهانی که جان همی بارد

عاشقان چون کنند جان افشان

جان که بهر نثار جانان است

عاشقانی که محرم یارند

گرچه مستند نیک باخبرند

عاشقی گر زغایت مستی

سخن از جان جان شنو نه زتن

پادشاه است در حساب نه تخت

کامد از جانب درخت ندی

اوست سبحانی و انا الحق گوی

هستی اور است نیستی ما را

اوست موجود و کاینات ازو

این معانی که در بیان آمد

به حدیثی چنین دقیق و لطیف

در نیابند عشق را به سخن

گر کنی سالها حدیث شکر

آن که وقتی شکر چشیده بود

بی سخن باخبر بود زشکر

سمع از آواز خوش مشام از طیب

هرگز این ذوقهای وجدانی

گر دهد آفریدگار لطیف

از محبت دلش شود آگاه

ای کریمی که جان همی بخشی

جان ما را ز عشق جانی بخش