زنگیی زشت را ظریفی دید

با مویز سیاه برد جعل

گفت کاین نقل باده خواران است

چون سیه دست سوی نقل کشید

گفت کاینها گریز پایاند

بخورم اول آن که خواهدجست

خنفسا میدوید از پس و پیش

بر دهان میفکند یک یک را

چون که نقل گریز پای بخورد

نه جعل ماند پیش او نه مویز

روی عیش تو را کنند چو قیر

نفط بر روی خویشتن ریزی

آب حیوان به حلق خود در ریز

هذیان را به سمع راه مده

بینیت پیش کون خر بهتر

جرم سرگین به آب محو شود

گند انفاس مردک جاهل

هر زبانی که یاوه گوی بود

دل احرار گنج اسرار است

دیو دزدی ست در پی آن گنج

تا بدزدد جواهر اسرار

یا به بازار حرص بفروشند

روز کی چند از آن بیاسایند

هم به دنیی شوند خوار و خجل

هم به عقبی شوند ز اهل جحیم

بهر آسایش جهان جهان

پند صاحب دلان به جان بنیوش

جهل بر علم اختیار مکن

عافیت را به درد سر مفروش

لفظ های خشن درین ابیات

هذیانی که بر زبان آمد

قطران است لایق هندو

هر نمط را معین است سخن

هرکه صاحب بیان معتبر است

عذر من پیش او قبول آید