ورنه اینجا چه جای گفتار است

تا قیامت کنند مردم یاد

بهر آن است چون شکر شیرین

نیک نفسان پاک رو بودند

بهره هر دو شد نکونامی

گشت مشهور روزگار دراز

میل شاهان به رنگ و بوی غلام

باد میدان هوای تن را باد

ماند باقی چو جسم شد فانی

کافرین باد بر دل آگاه

دل در گل فتاده را برکن

کآب حیوان رود و راه در جوی

دانش بی غبار پنداری

کرمش آرزوی جان داده

نه چو ابر سیاه تر دامن

عشقش از جان و تن برآورده

مکن از جست و جوی دل را منع

نیستی کن مگر که دریابی