دل ربایی به دل نوازی کن

کز تواضع بلند قدر شوی

مه چو در آسمان زیر نشست

مهرش از نور خلعتی بخشید

بود چون روی هندوان بی نور

مقبلی را که هست نقد خرد

فخر آن کاو رسد به مسکینی

پای کمتر کسی نهد بر روی

ابلهان سرکشان بی مغزند

شاخ کز میوه مایه دار شود

میوه از شاخ چون کنند جدا

گره ز معنی تو مایه دار شوی

به تواضع سری فرود آری

ور نصیبی نداری از معنی

شاخ بی برگ و میوه ات خوانم

دوست نام آزموده ایم بسی

هریکی را تو دوست پنداری

یار بی مهر جسم بی جان است

وان که او یار مهربان یابد

بندگی چیست توبه کار شدن

بندگی نیست جسم پروردن

بنده یی کاو مطیع فرمان است

بنده آن کس بود که همچو قلم

مرد صحبت کسی ست کز سخنش

تلخ گویان ترش پیشانی

هر که را زهد باگران جانی ست

ناخوشان را ز اهل حق مشمار

هر که چون طوطی سخندان است

یا چو طاووس دل نواز بود

لایق چشم و گوش شاه آید