ذات پاک تو قایم و دایم

خالق و رازق و کریم و رحیم

قادر و کاینات را معبود

ای ز فیض تو شبنمی دریا

عقل بخشی و دین و دانایی

فضل و تأیید تو ره توحید

جان ز ظلمت به نور وحدت راه

نقشهای خیال را برداشت

شد به الله رهنمون الا

گرچه با هم مخالفت دارند

میشود حرفه رهبر انسان

بهترین نور عقل و ایمان است

آگه از سر جاهدوا فینا

عقل ره بین کاردان داده

عقل از ایمان ز توست این همه فضل

لفظ توحید بر زبان آمد

علم معقول را نهاده اساس

نیست از صورتش مجال جواز

نفسها را از و توانایی

وز فنون حکم کند آگاه

مخبر از آب زندگانی اوست

ذکرشان لا اله الا هو

خیره گردد عقول را ابصار

با صفات تو آشنایانند

دیده از ما سیواک بر بسته

چون خرد باز ماند از طیران

هست از آن سوی آسمان گذرش

کز مقامات عقل می گذرند

به عزازیل کی رسد آنا خیر

این طرف و آن طرف تو بخشیدی

شد کثیفی لطیفتر ز افلاک

دادی از علم و معرفت تشریف

که باران می برد ملک غیرت

خویش را از مقربان دیدند

و آنچه می باید از تو می جویند

خویش را نیک دور می شمرند

ادب خود درین همی دانند

زان که هم باطن است و هم ظاهر

وز وجودش جهان جان باقی

گشت چون نقش موج بر دریا

قایم آمد به بحر موج افزای

دانش و لهجه و بیان دادن

آب حیوان گشاید از دهنی

مظهر لطف صنع یزدان است

که ز یک قطره ساخت دریایی

مظهر العلم فیه والعرفان

نعمتش نوعهای حیوان را

گشت از ان قدر نعمتش پیدا

داد بی آرزو به ما گرمش

گشته پیدا ز قدرت و حکمت

از آفرینها بر آفریننده

صوت و حرف بشرنه لایق اوست

به یکی بیت بی نظیر جهان

باز گشتند جیب و کیسه تهی

وجهه ما رآه الا هو

حس جمالش چگونه در یابد

پرتوی از جمال اوست بسی

به خردچون رسید و چون هست

زنده جانها به فیض آن شبنم

صبحدم ز آفتاب او اثری ست

نفس گل میوهبی ست از چمنش

نه به خود هرگز این گمان دارد

هشت گردون میان عرش عظیم

حیر العقل صنع بانیها

باشد او را ز عقل و دیده نهان

علم او ره برد تعالى الله

که کند فهم عقل دور اندیش

کی رسد با کنار ازین دریا

قطره یی نیست دانش انسان

شکر فضلش نه حد انسان است

عاجز ان را ز شکر این عذر است

شکر آن واجب است بر شاکر

شکر انعامهای منعیم را

نه زبان نیز هم بیانی هست

واصف بی نیاز بنده نواز

قاصر آمد ز وصف نوالا نعام

برتر از وصف آفرین است او

گرچه تقریر می کنند بسی

همه دورند از آنچه می جویند

جان به توحید زنده می گردان

که خداوند هست بی مانند

ره نمایی کند به فرزندی

نکند عقل او ز ضعف گذر

شود از سر این سخن آگاه

مذهب عقل نیست جز تنزیه

عظمت دید و فیض و نور وعطا

حیرت آمد درو ز ضعف پدید

درصور مثل این دو نیست مثل

خنک آن جان که زین خیال بجست

وز خیال و مثال درگذریم

می کند بت پرستیی به مثال

وهم ما را که گام پیش نهد

کرد و از عجز سرنگون شد باز

نام دانسته و ندیده نشان

می کند تا ابد همیشه بیان

عاقبت معترف شود به قصور

نطق را عاجز از بیان دیدم

شستن تخته و فراموشی

وی مقدس زهرچه ما خوانیم

خاک را جان پاک بخشیده

عقل و فهم و بیان تو بخشیدی

ذکرشان پر ز عطر کرده دهان

لایق فهم خویشتن فکری ست

کی بود لایق تو وصف کسی

قلقلی زان می شود پیدا

شرح بحر محیط از ان بیش است

گر تو بر ناطقان نبخشایی

گنه بنده ضعیف همام

عفو کن با گناه کارانش