رویت به ازان آمد انصاف که می باید

با ما نفسی بنشین کان روی نکو دیدن

گر هر سر موی از من صاحب نظری باشد

در زلف تو آویزم وز بند تو نگریزم

دیدار چو بنمودی دل ها همه بر بودی

زنهار غنیمت دان دوران لطافت را

روزی دو درین منزل از بهر توام خوش دل

از خاک درت گردی در چشم همام افشان