ماهرویان زلف مشکین را پریشان کرده اند

نور صبح از پرده شب آشکارا می شود

شاهدان در شهر عرض صورت خود داده اند

بیدلان غوغا به کوی دوستان آورده اند

عقل های ما ز چشم مستشان لایعقیل است

پیش ازین در مجلس روحانیان ارواح ما

جان ما در قالب خاکی نمی گیرد قرار

هر نثاری لایق خوبان نباشد لاجرم

تا نماند آب رویی چشمه خورشید

را چون همام آنها که چشم نیم مستت دیده اند