برو ای زاهد مغرور و مده ما را پند

من دیوانه ز زنجیر نمی اندیشم

خسروان از پی نخجیر دوانند ولی

نه چنان واله آن صورت و بالا شده ام

گل رویت مگر از باغ بهشت آوردند

گر بود پرورش نیشکر از آب حیات

کردم اندیشه بدین حسن و لطافت که تویی

از تو نشکیبم و آرام نگیرم نفسی

میدهد بوی خوشت هر نفس از شعرهمام