سرو تو به هر چمن دریغ است

وصف گل و نسترن دریغ است

آن زلف پر از شکن دریغ است

کان خود به زبان من دریغ است

در صحبت پیرهن دریغ است

در هر دهن آن سخن دریغ است

یک پرسش از آن دهن دریغ است