کافت اهل دل و فتنه صاحب نظر است

در تو چیزی است که زین هر دو دلاویز تر است

قد و بالای تو را خود حرکاتی دگر است

زان ملاحت که تو داری دل ما بی خبر است

بوی گلهای دلاویز چمن زان اثر است

شد ز روی تو خجال بر سر عزم سفر است

گفت کاشوب جهان جمله ز دور قمر است

حیفم آید که میان تو به بند کمر است

از توای شوخ چه خون ها کد مرادر جگر است

هر چه در ناحیت مصر نبات و شکر است

به جنایت که همام از همدشان تشنه تر است