حسن تو را مسخر از ماه تا به ماهی

وقت خسوف ظاهر بر روی مه سیاهی

نی اشتیاق ها را پیدا شود تناهی

از ما گناه باشد گفتن که در گناهی

گر باشدم مجالی دعوی کنم به شاهی

کاحوال بی حکایت دانستهای کماهی

با دیگری محبت میدانم از مناهی

هم نور دیده و دل هم پشت و هم پناهی

انفاس عنبرینش هم میدهد گواهی