به جای هر سر مویی گرم بود جانی

ز جام خویش یکی جرعه در دهانم ریز

کسی که دیده بود نوبهار رویت را

میان زلف سیاهت دلم همی گوید

مگر ز باغ بهشت آمدی که در دنیی

دلم ز درد تو آسایشی همی یابد

مگر که سبز شود کشت زار اومیدم

نه همچو روی تو باشد گلی به فصل بهار