الا ای ماه کنعانی برآ از چاه ظلمانی

به هر منزل زلیخایی شود در صورتت فتنه

دریغ است این که هر صورت تورا مشغول میدارد

توسیمرغی بیفشان پر به قرب قاف معنی شو

گرت باشد چو اسکندر هوای عالم خاکی

سلیمانی ولی خاتم در انگشتت نمی بینم

اگر وصلت همی باید مگر عشقت دلیل آید

حکیمان در ره جانان ز برهانند سرگردان

زایمان جوی بینایی مشو مغرور دانایی

همام از عشق اگر جویی نصیبی ترک هستی کن

صبا وقت سحر بویی ز کوی دوست می آرد

چه زلف است آن که هر مویش به صد جان است ارزانی

بود باد بهشتی را ز بویش عطر در دامن

مرا تا در خیال آمد سواد زلف شیرینش

تعالی الله چه روی ست آن زحسنش عقل سرگردان