چون قامت تو سروی در بوستان نروید

گر باد بوی زلفت گرد چمن بر آرد

تا وصف چشم مستت گویند پیش نرگس

گل گر دهان گشاید بی باد رویت او را

بر هر زمین که افتد عکسی ز چهره تو

در خاک گر بمالم رخسار زرد خود را

از اشکم گیه بروید از اقامت تو یک شب

از جویبار وصلت بک گل نچیده ام من