از نفس یار ما داد نشانی صبا

نسبت بوی خوشش با نفس یار ما

روی نگار مراست خسرو انجم گوا

گفت روان می شود در پی آن آشنا

عشق کهن تازه کشت گرم شداین ماجرا

زاینه بگذر نگر عکس رخ یار را

ما گل زکجا وین همه ما یه حسن از کجا

با رخ او فارغیم از همه قبله ها

گفت که زخم من است صیدمرا خون بها

نیست مجال سخن عاشق و چون و چرا