دوش با صد عیش بودی، هر شبت چون دوش باد

هر که جز کام تو جوید، باد، یارب! تلخ کام

سرکشان را از رکابت باد طوق بندگی

میگذشتی با لباس ناز و میگفتند خلق:

گه گهی شبها در آغوش خودت بینم بخواب

تا هلالی لعل میگون تو دید از هوش رفت