سحرگاهان که چون خورشید از منزل برون آیی

برعنایی به از سروی، بزیبایی فزون از گل

مرا گویی که: جان بگذار و فرمایی که: دل خون کن

مگر جانی، که هر جا آمدی ناگه برون رفتی؟

چه خوش باشد که اول بر من افتد گوشه چشمت!

دل از درد جدایی میکشد آهی و می گوید

هلالی آید و هر شام سوی منظرت بیند