جان من، گاهی سخن کن ز آن لب و کامی بده

چون دل از دست تو بی آرام شد، بهر خدا

میکنم پیش تو عرض حال بی سامان دل

ساقیا، از آتش دل شعله در جانم فتاد

تا ترا فارغ شود خاطر ز سختی های دهر

جان من در حسرت آن ساعد سیمین بسوخت

ناصحا، پند تو از طعن هلالی تا بکی؟