چشم او می خورده و خود را خراب انداخته

چیست دانی پردهای غنچه بر رخسار گل؟

چون نگردد عمر من کوته؟ که آن زلف دراز

یارب، آن زلفست بر روی تو؟ یا خود باغبان

با وجود آنکه ما را تاب دیدار تو نیست

گر بکویت هر دم آیم، بگذرم، عیبم مکن

بی تو در گلشن هلالی نیست خرم، بلکه او