آخر، ای آرام جان، سوی دل افگاری ببین

تا بکی فارغ نشینی؟ لحظه ای بیرون خرام

یک دو روزی جلوه کن در شهر و از سودای خویش

سوی من بین و بدشنامی مشرف کن مرا

چند بینی لاله و سرو سهی، ای باغبان

ای که می خواهی نشانم، بر سر کویش بیا

دیدن و پرسیدنش ما را محالست، ای رقیب

زاهدا، در خرقه پشمین مسلمانم مخواه

چند بیماری کشد مسکین هلالی در غمت؟