گفتیم: چون زنده مانی در غم هجران من؟

درد من عشقست و درمانش بغیر از صبر نیست

من خود از جان بنده ام فرمان عشقت را، ولی

شمه ای ناگفته از سوز دلم، شهری بسوخت

وه! چه روی آتشینست آن؟ که گاه دیدنش

بس که من مدهوش و حیرانم ز چشم مست او

چون هلالی گوشه چشمی گدایی میکنم