خط ریحانش رقم بر نسترن خواهد زدن

سروناز من، که سوی باغ شد دامن کشان

گر هلالی ناگهان در کنج غم آهی کشید

گل برگ را ز سایه سنبل نقاب کن

دامن مچین، ز خانه برون آی و هر قدم

واعظ، بلطف دوست چو امید رحمتست

عالیست فهم یار، هلالی، بوصف او