نوبهارست، بیا، تا قدحی نوش کنیم

ساقیا، هوش و خرد تفرقه خاطر ماست

حد ما نیست که پیش تو بگوییم سخن

بارها غم بتو گفتیم، ز ما نشنیدی

هیچ ناگفته بجانیم ز نیش ستمت

ما که باشیم، که ما را دهد آغوش تو دست؟

یار چون ساقی بزمست، هلالی، برخیز