تا عمر بود، در هوس روی تو باشم

فردای قیامت نروم جانب طوبی

خوش آنکه زبان از پی دشنام برآری

پهلوی تو پیوسته نشینند رقیبان

از غمزه تو کاست تن من، که چو مویی

هر گه که از تو ناز بری دست بچوگان

ای شاخ گل تازه، منم بلبل این باغ

روزی که فلک نام مرا خواند: هلالی