یار آمد و من طاقت دیدار ندارم

شادم که: غم یار ز خود بی خبرم کرد

گفتم: چو بیایی، غم خود با تو کنم شرح

لطف تو بود اندک و اندوه تو بسیار

گو: خلق بدانند که من رندم و رسوا

بی قیدم و از کار جهان فارغ مطلق

حال من دل خسته خرابست، هلالی