ای شهسوار حسن، سر افراز کن مرا

تا با تو راز گویم و فارغ شوم دمی

لطف تو معجزیست، که بر مرده جان دهد

چون کاکل تو چند توان گشت بر سرت؟

ساقی، هلاکم از هوس پای بوس تو

نازی بکن، که بی خبر افتم بخاک و خون

جانا، بغمزه سوی هلالی نظر فگن