مرا، چون دیگران، یاد گل و گلشن نمی آید

هوس دارم که: دوزم چاک دل از تار گیسویش

تعجب چیست گر من در وصالش فارغم از گل؟

منور شد بتشریف قدومش خانه چشمم

تو بدخویی، که داری قصد جان عاشقان، ور نه

بجای خاک پایش توتیا جستم، ندانستم

هلالی اشک می بارد، برو دامن کشان مگذر