آه و صد آه! که آن مه ز سفر دیر آمد

گفت: سوی تو بقاصد بفرستم خبری

تو مدد گار شو، ای خضر، که آن آب حیات

نوبهار چمن عیش بدل شد بخزان

مردم از شوق هم آغوشی آن سرو، دریغ!

ای فلک، پرتو خورشید جهانتاب کجاست؟

یار تا رفت، هلالی، من ازین غم مردم